Er zijn zo van die dieren die je op het eerste zicht zo zou kunnen associëren met de ijstijden. De muskusos, een schaap van 400kg met lange haren die bijna de bevroren toendragrond raken, is er één van en je zou hem zo naast een wolharige mammoet op de toendra kunnen inbeelden. Het verschil met de mammoet is dat de mammoet volledig is uitgestorven, terwijl de muskusos 3000 jaar geleden wàs uitgestorven in Europa, maar sinds ongeveer 1950 dankzij herintroducties terug is. Weliswaar nog maar op héél weinig plekken, maar in Dovrefjell National Park in Noorwegen struint het dier rond op de sneeuwvlaktes van het gebergte; Vorige week trok ik naar Noorwegen. Uiteráárd vooral om mijn vriendin Gina te gaan bezoeken die hier onderzoek doet, maar toch ook een beetje om een poging te wagen deze giganten op beeld vast te leggen ;-).
Muskusossen te zien krijgen is niet zo moeilijk in Dovrefjell. Er lopen enkele honderden dieren rond, en tijdens een trektocht in de bergen moet het zeker lukken ze te spotten. Dat deden wij ook, want na een half uur wandelen konden we heel in de verte twee stipjes onderscheiden. Ze deden zich tegoed aan de mossen die op de pas gesmolten stukken in de sneeuw terug te bereiken zijn. De dieren mooi in beeld krijgen is iets helemaal anders, en hoewel ze er op grote afstand al behoorlijk spectaculair uitzien, wilde ik toch een poging wagen een stuk dichterbij te gaan.
Na een uurtje wandelen kwamen we al redelijk dichtbij. Aangezien er overal bordjes staan om minstens 200m afstand te houden (muskusossen staan erom bekend soms onverwachts aan te vallen), kropen we voorzichtig van het ene struikje naar het andere om het dier zo rustig mogelijk te benaderen. Uiteindelijk zat ik op een 20m van het dier en kon ik enkele mooie beelden maken. Echt prachtig om te zien hoe zo een zeldzaam oerbeest recht voor mij op het doodse gemak naar voedsel zat te zoeken! Dit vond ik al spectaculair, maar ik zou ooit graag in juli-augustus terugkomen. Dan is het de paartijd, en de mannetjes, die dan een echte muskusgeur dragen, vandaar de naam, positioneren zich op 50m afstand van elkaar en bonken met een snelheid van 40km per uur met hun koppen tegen mekaar. Een gigantische impact, maar door hun enorme schedel zijn ze beschermd tegen de zware klappen. Na een tiental keer bonken is duidelijk wie de sterkste is, en druipt de verliezer af. Enfin, dit is voor een volgende keer, maar ook nu werd het spannender, want vlakbij bleek nog een tweede dier te zitten! Ook deze had niet echt in de gaten dat we in de buurt waren, of trok zich alleszins niets van ons aan.
