Siezels (Spermophilus citellus) zijn kleine grondeekhoorntjes. Ze leven dus niet in de bomen, zoals onze veel bekendere Europese rode eekhoorn, maar in kleine zelfgegraven holletjes onder de grond. Gelijkaardige eekhoorns zijn de Amerikaanse prairiehondjes die wel meer mensen kennen. In Oost-Europa leeft dus de Europese variant, de siezel. Om de siezel in beeld te brengen, trokken we naar Roemenië.Op voorhand hadden we al wat informatie opgezocht, en in de steppen van Grecci zouden er een aantal grote kolonies te vinden moeten zijn. En inderdaad, lang moesten we niet zoeken. Aan de voet van het Maci-gebergte in het zuidoosten van Roemenië ligt een uitgestrekt steppegebied. Al snel na het uit de auto stappen konden we hier en daar de typische hoge fluittoon horen: de alarmroep van de siezel!

Siezels mogen dan wel in grote kolonies leven, elk dier heeft toch eigen zijn eigen kleine holletje. Dreigt er echter gevaar, dan laten ze die hoge fluittoon horen om hun soortgenoten te waarschuwen voor het naderende gevaar. Er zijn talloze roofdieren die de siezel als een ideale snack zien! Jakhalzen komen hier bijvoorbeeld voor, maar ook heel wat roofvogels, marters, katten en honden lusten wel een grondeekhoorn!

Eerst hielden Gina en ik van op een afstand in het oog in welke holen de siezels kropen. Dan was het wachten geblazen tot het kleine knaagdiertje terug bovengronds kwam om op zoek te gaan naar voedsel. Dit kunnen kruiden of zaden zijn, maar ook insecten, zoals sprinkhanen, staan op het menu. Net omdat siezels vaak ten prooi vallen aan roofdieren, zijn ze altijd erg op hun hoede. Om de paar seconden gaan ze op hun achterpoten staan om snel de omgeving af te speuren, alvorens verder te eten.
Ondanks hun schuwheid konden we toch enkele mooie beelden maken, maar omdat we niet zoveel tijd hadden, én toch een close-up wilden hebben, probeerden we een andere tactiek. We installeerden een TomTom Bandit (een kleine action-camera) vlak voor de ingang van een hol, in de hoop dat een siezel zich zou laten zien. Die liet zich uiteindelijk zien, al was het net aan de verkeerde kant van de camera! Gelukkig was het diertje erg nieuwsgierig, en langzaam maar zeker naderde hij de camera, tot hij uiteindelijk recht voor de lens zat!