Boomkikkers zijn misschien wel de meest exotisch uitziende amfibieën die we bij ons kunnen tegenkomen. Hoewel ze twintig jaar geleden zo goed als nergens meer voorkwamen in Vlaanderen, zijn er de laatste jaren in sommige natuurgebieden heel wat ingrepen gedaan om te zorgen dat dit leuke kikkertje terug wat meer kansen zou krijgen. En met succes. De grootste Limburgse populatie bevindt zich in het Vijvergebied Midden-Limburg,met in 2018 ongeveer 1800 roepende mannetjes (Natuurpunt Studie), maar er is ook een populatie in de Dauteweyers, een klein natuurgebiedje in Diepenbeek.

Ik ben er al een aantal keren geweest om deze exotisch uitziende amfibieën op beeld vast te leggen. De eerste boomkikker is altijd het moeilijkst om te vinden. Maar eenmaal je weet waar je op moet letten, begin je ze overal te zien. Op zonnige dagen kan je ze soms zien zonnen op de bladeren of takken van braamstruiken. De bladeren zijn groot genoeg om het gewicht te dragen en op de takken tussen de doorns zijn ze dan weer veilig voor roofdieren. Grappig is om te zien dat ze altijd de kleine zonbeschenen stukjes uitkiezen. Schijnt de zon niet, dan kunnen ze zelf van lichtgroen naar donkergroen van kleur veranderen, of indien nodig zelfs helemaal grijs of bruin worden! Rond, in en op de braamstruiken zijn altijd heel wat insecten te vinden, dus ook voedsel is er meer dan genoeg.

Eén van de grote problemen die de uitbreiding van een populatie zouden kunnen tegengaan, zijn de vissen. Vissen eten de boomkikkervisjes op, en daarom is het belangrijk af en toe de vijvers droog te leggen, iets wat dan ook geregeld gedaan wordt in de Dauteweyers. Vissen krijgen zo geen kansen, en hier profiteren de kikkers van. Grote grazers zorgen dan weer dat er wat structuur in het landschap komt: open stukken, struiken,… Deze variatie zorgt voor minieme verschillen in temperatuur, vochtigheid,… wat ook de boomkikkers ten goede komt.

De hechtschijfjes aan de tippen van hun tenen geven hen de perfecte grip, ze kunnen zelfs aan glas omhoog kruipen. Enerzijds hebben die hechtschijfjes dus een “klevend” effect, maar anderzijds stoten ze het vuil ook af. En dit is iets waar de industrie ook erg in is geïnteresseerd. Denk maar aan autobanden die een goede grip geven, maar niet vuil worden, of een anti-slip-schoen die altijd proper blijft,… Er wordt dus heel wat onderzoek gedaan naar de precies structuur en eigenschappen van de hechtschijfjes.

De hele dag door hoor je in de Dauteweyers duizenden groene kikkers kwamen. Maar bij zonsondergang stopt dit gekwaak, en nemen de boomkikkers het met hun “kè-kè-kè-kè-gekwaak” het over!