Enkele dagen geleden was ik nog een keer naar de dassen in de Voerstreek geweest. Het was al redelijk laat, ongeveer 22u30, toen ik aan de burcht toekwam, en rond dit uur zijn de dassen dan al een tijdje op pad om naar voedsel te zoeken.

Geregeld komen de dassen echter terug naar de burcht, dus stelde ik mij op een tiental meter van de burcht op met mijn camera in de aanslag. Het was volledig donker en het infrarood licht van de camera had ik uitstaan. Zo moest ik geen batterijen verspillen, omdat je de dassen nu toch vooral opmerkt door het geluid van het geritsel tussen de gevallen bladeren.

Na een half uur wachten had ik nog niets gehoord, dus zette ik toch even het infrarood licht van de camera op en keek via het schermpje van de camera wat rond. Plots ontdekte ik vlak naast mij, op een meter of 4, een das die lui met zijn buik en hoofd op de grond lag te rusten! Hij sliep aan één van de vele burchtingangen, en door de permanente activiteit van het in- en uitgaan liggen hier natuurlijk geen bladeren, waardoor ik niets had gehoord toen de das zijn burcht verliet.

Heel zachtjes klikte ik de camera terug vast op het statief, en kon enkele leuke beelden maken van de rustende das. Iets later werd hij wakker, en begon zichzelf uitgebreid te vlooien. Na een dag in zijn burcht zit de vacht vaak vol met stukjes aarde, of soms ook vlooien en mijten, waardoor vlooipartijen zoals deze erg belangrijk zijn.

Na een kwartiertje uitgebreid krabben zocht hij terug de beschutting van de burcht op. Ik wandelde ook langzaam terug, en kon op de korte wandeling naar de auto nog een vijftal andere dassen zien. Ook een vos liet zich heel even bekijken, en een rans- en kerkuil zochten naar muizen in een wegberm. Altijd vol leven, de Voerstreek!