Leeuwen zijn in Nechisar een absolute zeldzaamheid. Totdat we vertrokken, was men er zeker van dat er nog minstens 1 mannetje leefde in het park, maar meer was er niet geweten. In 2008 werd voor de laatste keer een vrouwtje gefotografeerd dat in 2009 samen met haar jongen werd afgeschoten. De herders die hun vee laten grazen in Nechisar zijn niet altijd even blij met leeuwen als wij… Omdat mijn focus tijdens de expeditie lag op het zoeken van zoogdieren, stond de zoektocht naar een leeuw héél hoog op mijn verlanglijstje.
Het mannetje had zijn territorium in de buurt van de Sermale-rivier, die op 1km van ons kamp stroomt. En dit konden we merken, bijna elke avond hoorde we het dier brullen. Wanneer we te voet naar de Sermale wandelden, konden we geregeld de enorme pootafdrukken in het zand zien.
Rivieren zijn echte levensaders, dus er was altijd wel wat te beleven. Groepen bavianen en colobusapen zaten ons dagelijks vanuit de boomtoppen gade te slaan, roodbuikpapegaaien begonnen een nestplaats te zoeken nu het droge seizoen bijna ten einde was, bijeneters scheerden over het wateroppervlak om te drinken, sporen van luipaarden waren vaak te zien in de modder,… Ik ben nu bezig een filmpje te maken over de rivier, maar één van de spannendste dingen daar heb ik spijtig genoeg niet kunnen filmen.
-
- Op zoek naar sporen…
-
- Afdrukken van een luipaard waren geregeld te zien in de modder van de Sermale-rivier.
-
- Een baviaan slaat ons gade.
Elke morgen zagen we in de modder verse pootafdrukken, dus wilden Eddy en ik proberen ook die nachtdieren op beeld te krijgen. Op een avond trokken we met onze schuiltent naar de rivieroever. De bewaker, die normaal gezien altijd bij ons was raakte niet meer in de veel te krappe tent, dus die stuurde we terug met de chauffeur naar het kamp om ons enkele uren later terug op te pikken. Eddy en ik kropen in de schuiltent en dan was het wachten geblazen. Veel geluiden, maar weinig beweging. We hielden de omgeving in het oog door het kleine schermpje van de infrarood-camera. Een uur wachten ging voorbij, en dan plots, in de verte een leeuwenbrul! Heel spannend natuurlijk, zeker toen iets later ook nog een hyena zijn typische gehuil liet horen! Maar dan moest het spectaculairste nog komen. Opeens, 5 minuten voor we terug moesten zijn op de plek waar de chauffeur ons kwam ophalen, hoorde we vlakbij de tent een enorme leeuwenbrul! We wisten dat het dichtbij was, maximum 10 meter! We konden niets zien, aangezien er aan drie kanten van de schuiltent openingen waren, maar net aan de “leeuwenkant” geen! Ons hart sloeg drie keer dubbel, maar we moesten onze spullen wel snel opruimen om op tijd bij de auto te zijn, de chauffeur ging geen uren wachten. Om de leeuw, die ongetwijfeld nog in de buurt was, wat op afstand te houden, braken we nogal luidruchtig de tent af, en schenen we in het rond met de zaklampen. In een vlot tempo, maar zeker niet lopend, wandelden we terug naar de auto die wat verderop stond te wachten… Eddy en ik stonden volledig onder de adrenaline, een fantastische ervaring!
Op het zandbankje rechts plaatsten we onze schuiltent…
De volgende dag keerden we terug in de hoop nog enkele sporen te kunnen terugvinden. We zagen de afdruk van de tent in het zand, en op letterlijk 30 (!) centimeter van de tent stonden gigantische afdrukken van leeuwenpoten in het zand. De leeuw was dus zo dicht geweest dat we hem in theorie hadden kunnen aaien…
Ik denk niet dat we gevaar hebben gelopen, aangezien de leeuwen in Ethiopië véél schuwer zijn dan bijvoorbeeld de leeuwen in het toeristische Zuid-Afrika, maar toch was dit onze meest spannende dierenwaarneming ooit! Spijtig dat we hier geen beelden van hebben, maar het is uiteindelijk toch gelukt leeuwen op beeld te krijgen!
Toen we op de savanne wissels, holen of vraatsporen aan het zoeken waren om trailcams op te richten, zagen we geregeld holen van stekelvarkens, duidelijk te herkennen aan de stekels die in de buurt van het hol te vinden zijn. Op een gegeven moment merkten we een gigantisch hol op, veel groter dan we al hadden gezien. De sporen waren onduidelijk, dus dit leek een ideale plek om een trailcam te hangen.
In onze voetafdruk is duidelijk de afdruk van een leeuwenpoot te zien!
Enkele dagen later keerden we terug, en al snel zagen we in één van onze voetafdrukken die we bij het ophangen hadden achtergelaten een leeuwenafdruk! Omdat de trailcam die ik had gebruikt soms durft te haperen, was ik wat zenuwachtig of er wel iets op de camera zou staan, maar op de laptop in het kamp zagen we dat de camera toch gefilmd had. De eerste beelden waren fantastisch. Een familie van een twintigtal wrattenzwijnen wandelde in een lange rij het hol binnen! De burcht moest dus enorm zijn. Op het volgende beeld zien we een vrouwtjesleeuw het hol inspecteren, en langzaam weer verder doorlopen! Een leeuw in Nechisar op film! Unieke beelden, aangezien er al meer dan 10 jaar geen beelden meer gemaakt waren van deze ultieme toppredator. Bovendien is dit het eerste bewijs van een vrouwtjesleeuw sinds lang (de mannetjesleeuw konden we vaak horen), en weten we nu dat reproductie in Nechisar mogelijk is. Goed nieuws dus! De parkmanagers en -bewakers waren in de wolken met deze toch wel grote ontdekking voor het park. En ik, ik was uiteraard ook dolgelukkig! Nooit gedacht dat het ging lukken om in Nechisar een leeuw op beeld te krijgen!
Op een volgende beeld zagen we de wrattenzwijnen trouwens terug het hol verlaten, waarschijnlijk niet wetende dat hun grootste vijand enkele uren daarvoor aan de ingang van de burcht heeft gestaan…
