Vorig jaar werd op een heideterrein in Midden-Limburg een kleine populatie Europese bidsprinkhanen (Mantis religiosa) ontdekt. Er werden enkele volwassen dieren en zelfs een parend mannetje en vrouwtje gevonden. Dit is straf, aangezien de dichtstbijzijnde populatie enkel in het uiterste zuiden van ons land voorkomt. Hoe de dieren dan hier terecht zijn gekomen is onduidelijk. Ofwel is een zwanger vrouwtje per ongeluk meegelift tijdens een reis naar meer zuidelijke streken, ofwel zijn er enkele dieren moedwillig vrijgelaten.
De oorspronkelijke waarneming was op een ontoegankelijk terrein, maar ondertussen zijn al op verschillende andere locaties in hetzelfde gebied bidsprinkhanen ontdekt. We deden enkele pogingen om de dieren in beeld te brengen, en de derde keer hadden we succes! We vonden 2 verschillende dieren. Om de dieren niet te verstoren, zijn we altijd op voldoende afstand gebleven, dus echte close-ups hebben we niet gemaakt.
Bidsprinkhanen zijn het meest bekend omwille van hun nogal wreedaardig lijkend voortplantingsritueel. Als het mannetje niet goed oplet, zal het vrouwtje hem na de paring opeten! Het idee hierachter is dat het vrouwtje op die manier meer voedingsstoffen binnenkrijgt, met een grotere kans op een succesvol nest als gevolg.
De voorste poten van de bidsprinkhanen zijn geëvolueerd tot echte grijparmen. Hiermee kunnen ze supersnel zelfs vliegende insecten uit de lucht plukken! Ook de driehoekige vorm van hun kop is typisch. Twee grote ogen zijn duidelijk zichtbaar, die dienen voornamelijk om beweging waar te nemen. Maar in het midden van hun kop hebben ze ook nog 3 kleine, onopvallende ogen die dan meer de lichtinval kunnen waarnemen. Daarbovenop hebben ze dan nog supergevoelige antennes, die bij het vrouwtje iets kleiner zijn dan mannetjes. Hiermee kunnen ze onder andere feromonen van andere bidsprinkhanen opvangen, speciale chemische stoffen die de vrouwtjes bijvoorbeeld gebruiken om te laten zien dat ze willen paren.
Lees meer op https://wild-things.be/europese-bidsprinkhaan/
