Op reis gaan naar tropische gebieden zonder gestoken te worden door muggen of andere kleine of grotere bloedzuigers is onmogelijk. Vaak blijven die beten nog wekenlang jeuken. Zo ook na Argentinië. Terwijl we al sinds half november terug waren, had ik nog altijd erg jeuk aan een insectenbeet in mijn knieholte. Bovendien bevond er zich net onder het huidoppervlak een dikke knobbel. Omdat dit bleef aanslepen ging ik drie weken geleden naar de dokter, die mij antibiotica en een zalf voorschreef voor het ‘abces’. Ik vertrouwde het niet helemaal en ging wat later toch naar het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen, waar ze bevestigden wat ik al een tijdje vermoedde: een larve van de ‘human bot fly’, oftewel Dermatobia hominis, had zich gevestigd in mijn knieholte!
Dit ontdekten ze door op het kleine gaatje in mijn huid een dikke laag vaseline te smeren. Hierdoor wordt dit luchtgaatje afgedicht, krijgt de larve geen zuurstof meer, en begint hij te bewegen. Twee dokters probeerden met heel wat duwen en trekken tevergeefs de larve naar buiten te ‘persen’. Uiteindelijk bleek een kleine chirurgische ingreep nodig. Omdat de dokter in verlof was, ik de volgende dag voor een week naar Oostenrijk vertrok en de larve ongevaarlijk bleek, besliste ik om het beestje nog een week te laten zitten en na mijn verblijf in Oostenrijk terug te keren.
Sterk staaltje evolutie!
Gezellig is het niet, zo een larve, maar het is wel een fantastisch staaltje evolutie. Het vrouwtje van deze vliegensoort vliegt rond, op zoek naar een bloedzuiger, meestal een mug. In de lucht valt ze de mug aan, en tijdens die aanval deponeert ze haar eitjes op de buik van de mug. De mug vliegt verder, zoekt een gastheer en begint bloed te zuigen. Door de warmte van de gastheer komen de eitjes uit. De minuscule uitgekomen larve dringt door het prikgaatje van de mug de huis binnen, ontwikkelt daar een soort van kapsel (die knobbel onder mijn huid) en begint zich te ontwikkelen. Na 7-12 weken kruipt de larve uit de huid, valt op de grond, en transformeert onder de grond tot een nieuwe vlieg waarna de fascinerende cyclus opnieuw kan beginnen.
Bevrijd!
Enkele dagen later, in Oostenrijk, voelde ik het beestje weeral kriebelen, en deed ik een poging het er toch zelf uit te duwen. Dit keer met succes! Eerst kwam er een kopje tevoorschijn dat zich snel terugtrok als ik wat minder druk gaf. Met een pincet lukte het uiteindelijk om eerst het kopje, en nadien de rest van het larven-lijfje voorzichtig uit mijn been te trekken! Eindelijk verlost, want hoe fascinerend zo een beestje dan ook wel is, toch liever niet in mijn been…
