In de vorige blogpost gingen we in Oost-Duitsland op bezoek bij mensen die betrokken partij waren bij de terugkeer van de wolf. We leerden dat, mits wat goede wil en hier en daar zelfs een inspanning, het perfect mogelijk is om samen te leven met wolven. Het boeiendste blijven natuurlijk de dieren zelf, dus wilden we toch een poging wagen echte wilde wolven te zien!

De omgeving scannen, op zoek naar wolven.
Photo: Tom Palmaers

Veel tijd hadden we niet , maar wie niet waagt, niet wint… De wolventerritoria in Oost-Duitsland zijn grotendeels bebost, wat een zoektocht naar wolven er natuurlijk niet makkelijker op maakt. Gelukkig zijn er hier en daar open stukken waar wolven ook geregeld komen foerageren, dus richtten wij onze pijlen op deze plekken. We hadden dan wel niet veel tijd, maar moest het lukken om wolven te zien, wilden we ze natuurlijk wel heel graag filmen. Omdat die open stukken soms erg groot (vierkante kilometers) kunnen zijn, hadden we degelijk materiaal nodig, en de zoom op mijn videocamera schoot hier wat tekort. Gelukkig boden vrienden van de blog www.ikziewatjijnietziet.com (zéker en vast de moeite om hier ook een kijkje te gaan nemen!) de oplossing. Via hen kon ik de Swarovski STX95mm-telescoop lenen met een koppelstuk om mijn Nikon D7000 erop aan te sluiten, een ideale digiscoopset dus. En zonder te willen vervallen in een reclamespot, wat een fantastisch toestel is die Swarovski! Glashelder beeld in de schemering, mét een superzoom erbovenop, ideaal om naar zoogdieren te zoeken en de wijdse vlaktes te scannen! Iets voor mij dus :-).

De twee ochtenden die we hadden brachten we door in Tauerwiesenteig in Förstgen. Aan de oevers van dit meer, dat nu zo goed als droog lag, worden geregeld wolven gezien. Neem “geregeld” niet te optimistisch op, dit jaar zijn er hier tot nu een 5-tal waarnemingen geweest, dus de kans dat we er zouden zien was weliswaar niet onbestaande, maar wel heel klein. Alleszins ligt het in een wolventerritorium waar dit jaar maar liefst 13 wolvenpups geboren zijn!

Bij zonsopgang vatten we post op de hoge uitkijktoren die uitkijkt over het meer, en dankzij de videobeelden van een op de oever wandelende wolf die een natuurliefhebster ons liet zien kregen we net dat tikkeltje meer hoop. Enkele zeearenden en een groep trompetterende kraanvogels verlichtten het lange wachten. Deze waarnemingen op zich waren eigenlijk al fantastisch. Zeearenden worden ook wel eens vliegende deuren genoemd, en als ze op een tiental meter boven je overvliegen, zie je pas hoe indrukwekkend deze arenden wel zijn, en begrijp je ook waar ze hun bijnaam vandaan halen… Op vrij grote afstand van de hut liet ook een klapekster zich af en toe bekijken, en dankzij de Swarovski-telescoop konden we er ook enkele mooie videobeelden van maken. Ongelooflijk dat zo’n kleine vogel op die afstand bijna beeldvullend te zien is!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar hoe indrukwekkend die zeearenden of klapeksters ook wel mogen zijn, de kers op de taart, onze wolf, bleef achterwege. Overdag trokken we dan, samen met topgids en wolvenonderzoekster Cati Blum naar Tagebau Nochten, naar een enorme bruinkoolmijn. Hier leeft een andere wolvenroedel. Deze roedel werd gesticht door een in de omgeving bekende wolvin: Einauge (éénoog). Deze wolvin had maar één oog en was mank, de gevolgen van stroperij… Ondertussen is zij gestorven, en is haar dochter het alfavrouwtje van de huidige roedel.

De randen van deze gigantische vlakte waren bebost en net op het kruispunt van twee bospaadjes tegen een klein denneboompje vond Cati’s hond, speciaal hiervoor getraind, onze eerste échte sporen: wolvenuitwerpselen. In de uitwerpselen zagen we de haartjes van hun prooidieren, en blijkbaar hebben de uitwerpselen van wolven ook een zeer specifieke, maar toch nog altijd erg vieze geur. Om toch heel zeker te zijn, werden stalen genomen van de uitwerpselen, zodat via het DNA kan nagegaan worden of deze sporen inderdaad van een wolf afkomstig zijn. Hieronder zie je een kort filmpje over de vondst van de uitwerpselen (filmpje gemaakt door Tom Palmaers).

Van de bosrand trokken we dan het gigantisch uitgestrekte maanlandschap van de bruinkoolmijn in. Bijna irreëel om op zo een vlakte, met enorme fabrieken op de achtergrond, op zoek te gaan naar wolven. Maar dat ze deze vlakte af en toe doorkruisen, bewezen de pootafdrukken die we in het zand konden terugvinden. Nog een bewijs van de aanwezigheid van wolven! Massa’s everzwijn- en edelhertafdrukken bewezen dat hier ook prooien genoeg te vinden zijn! Vanop een uitkijkpunt scanden we de laatste uren voor zonsondergang de omgeving, maar weeral helaas geen wolf te zien. Misschien dat de rallywedstrijd die toevallig daar ook bezig was hier iets mee te maken had…

Bruinkoolmijn, deel van een wolventerritorium
Photo: Tom Palmaers

Alleszinds, wolven konden we tijdens de twee dagen dat we daar waren niet zien. Bewijs van hun voorkomen was er echter wel. En ditzelfde verhaal is eigenlijk het verhaal van alle plekken in Europa waar wolven voorkomen: ze zijn er wel, en met goed zoeken vind je misschien wel sporen, maar ze écht te zien krijgen lukt bijna nooit. Zelfs de bewoners die we spraken hadden meestal nog nooit een wolf in levende lijve gezien. In gebieden waar nog geen wolven voorkomen staan mensen soms schrikachtig ten opzichte van de terugkeer van wolven, maar in gebieden waar ze al langer voorkomen, weet men dat men helemaal geen schrik moet hebben. Je ziet ze zelfs niet eens, en aanvallen doen ze al helemaal niet!  En moest je toch toevallig een glimp opvangen van de wolf, dan zit er niets anders op dan te genieten van dit zeldzame moment!