Dassen kunnen het hele jaar door paren, maar februari is de echte piek. De paartijd is een belangrijke periode in een dassenjaar, die ik graag op beeld wilde vastleggen. Vooraleer ik in januari naar Ethiopië vertrok, had ik al een trailcam opgehangen aan de ingang van een burcht, en een maand later, toen ik terug was, bleek ik parende dassen te hebben gefilmd! Leuk, maar échte beelden zouden interessanter zijn.
Daarom trok ik in februari enkele keren naar de Voerstreek om een poging te wagen. Half februari zat ik in mijn schuiltent, en herkende ik in de verte hetzelfde geluid als de parende dassen op de trailcam! Spijtig genoeg kon ik de dieren vanuit de tent niet zien, maar uit de tent gaan durfde ik eerst niet uit schrik de dassen te verstoren. Toen ik ze na 2 uur nog àltijd hoorde paren, besliste ik toch om wat dichter te gaan. Met de infraroodcamera zag ik in de verte de oplichtende oogjes van twee dassen. Tussen 12u en 1u ’s nachts is het piekuur van vliegtuigen die over de Voerstreek vliegen om te landen in de luchthaven van Luik, en elke keer een vliegtuig overvloog kon ik enkele meters dichterbij komen. Door na een half uur telkens heel voorzichtig dichter en dichter te komen, stond ik uiteindelijk op minder dan 10 meter van de dassen!
Het straffe was dat het mannetje en vrouwtje niet alleen waren. Enkele meters verder stond een derde das, een mannetje, het koppel heel geïnteresseerd gade te slaan. Af en toe ging het dier dichterbij en werd dan “afgewezen”, waardoor het terug wat verderop ging staan om wat te graven, zichzelf te poetsen of gewoon wat te rusten. Normaal gezien zijn dassen heel agressief ten opzichte van vreemde dassen, zéker in de paartijd, maar hier was geen agressie te bespeuren. Dit moest dus wel een bekend familielid zijn, waarschijnlijk een jonge das. Uiteindelijk probeerde dit mannetje zich echt te moeien in de paring, en zelfs mee te paren. Dit vond het vrouwtje wel teveel van het goede, dus besliste ze om dieper het bos in te trekken. Het oudere mannetje bleef echter achterop het vrouwtje hangen, en ook het jongere mannetje volgde heel geïnteresseerd het vrouwtje. Super om te zien, en na navraag bij enkele specialisten bleek het ook wel een vrij uniek gedrag te zijn. We hebben een beschrijving teruggevonden uit 1951 van 2 mannetjes die rond een vrouwtje hangen, maar verder niets. De Voerstreek blijft verbazen 🙂 !
Als de paring geslaagd is, dan blijven de bevruchte eicellen zweven in de wand van de baarmoeder. Ze gaan zich pas tot een echt jong beginnen ontwikkelen vanaf december. Hierdoor worden de jongen geboren tegen eind januari-begin februari, en in april, wanneer het lekker warm weer is én er genoeg voedsel te vinden is, verlaten ze dan voor het eerst de veilige burcht. Een mooie aanpassing! Dit wil dus zeggen dat de jongen van de paring van vorig jaar ongeveer nu geboren zijn, dus ben ik al vol ongeduld aan het wachten tot ook zij voor mijn lens verschijnen!
