Reuzenmolrat (Tachyoryctes macrocephalus)
Het is al een tijd geleden sinds ik een vorig bericht postte op mijn blog, maar een geweldige trip naar Polen (binnenkort een verslag!) en monteerwerk aan mijn dassenfilm doen alles wat opschuiven. Maar nu mijn vader op reis is naar Ethiopië kriebelde het toch om nog eens een filmpje te maken over mijn trip, net een jaar geleden. We gingen toen met een heel team op zoek naar de onbekende Nechisar nachtzwaluw. Hierover vind je trouwens nog wel een aantal blogberichten.
We bleven toen een maand in Nechisar National Park, maar ik deed ook een uitstap naar de Bale Mountains. Eerst en vooral om op zoek te gaan naar de meest zeldzame wolf ter wereld, de Ethiopische wolf (Canis simensis), maar ook om een poging te wagen hun belangrijkste voedselbron in beeld te brengen: reuzenmolratten (Tachyoryctes macrocephalus)! Je kan ze best vergelijken met een gravende cavia met enorme tanden. Een zoektocht op YouTube leert dat ze nog maar zelden in beeld gebracht zijn, dus dit gaf wel een extra uitdaging!
Het hele ecosysteem in de Bale Mountains is gebaseerd op de enorme hoeveelheid knaagdieren: eens je er wat op begon te letten, zag je overal wel muizen wegspurten. Hoog in de lucht zweefden vaak augurbuizerds (Buteo augur) en we zagen zelfs een steenarend (Aquila chrysaetos), toch een zeldzaamheid in het gebied. Op een rotswand rustte we dan weer een koppel lannervalken (Falco biarmicus). Allemaal zijn ze op zoek naar de knaagdieren die hier ook dagactief zijn. Mijn doelsoort, de reuzenmolrat, was wat moeilijker te zien. Hun sporen, de tunnelopeningen, zag je echter overal. En af en toe zag je zelfs een kopje naar buiten steken, maar bij de minste beweging ging het kopje terug naar beneden. Ze bleven continu in de onmiddellijke nabijheid van hun hol. Daarom zette ik mijn schuiltentje op, pal naast een opening. En het werkte. Al heel snel kwam het kopje naar buiten, en begon de rat te grazen aan de kleine plukjes gras rond de tunnelopening. Dit doen ze gedurende een 20 minuten. Daarna trekken ze zich terug, doen de opening terug dicht en graven dan verder tot het volgende plukje gras. Je kon ook heel goed de enorme snijtanden zien. De ogen staan helemaal bovenaan op de kop, zodat ze de lucht goed in de gaten kunnen houden wanneer ze bovengrond zijn. Maar ondanks die maatregelen hebben ze een geduchte vijand, de Ethiopische wolf!
Hiernaar gingen we natuurlijk ook op zoek. Deze soort komt door het verdwijnen van geschikt leefgebied enkel nog in een zevental Ethiopische berggebieden voor, met de belangrijkste populaties in de Simien en de Bale Mountains. Ook hondsdolheid is één van de redenen waarom deze wolf het zo slecht doet. In het begin van de jaren ’90 brak een uitbraak van hondsdolheid uit in de Bale Mountains, afkomstig van loslopende gedomesticeerde honden in de buurt van het park, en van de naar schatting 450 dieren bleven er na de uitbraak nog maar een 150 over! Momenteel leven er in totaal nog ongeveer 500 Ethiopische wolven.
Ik wist dat in de periode dat ik er was de jonge wolven langzaam hun nest begonnen te verlaten. Na wat onderhandelen kon ik een gids overtuigen ons tegen valavond mee te nemen naar een nest, redelijk dicht bij ons kamp. Vanuit de schuiltent keken we uit op een grote rotswand. Na een half uur wachten kwam vanuit de verte één van de roedel-leden richting de rotsen. Hij kwam terug van een dag jagen op de bergvlakte. Al snel werd het dier begroet door een vrouwtje die uit een rotsspleet tevoorschijn kwam. Ze was niet alleen, want in haar kielzog trappelden vier wolvenpups die hevig gingen bedelen bij de nieuwkomer! Iets later arriveerden nog enkele volwassen wolven. In een Ethiopische wolvenroedel leven gemiddeld een zestal volwassen dieren. Enkel het alfavrouwtje brengt jongen ter wereld, en wordt door de andere familieleden geholpen bij het grootbrengen.
Overal zijn knaagdieren te zien.
Er werd halfverteerd voedsel uitgebraakt, en de jongen begonnen hier gretig van te smullen. We konden de dieren observeren tot het volledig donker was. Omdat dit zo fascinerend was, besloten we om de volgende morgen in alle vroegte terug te keren. Vooraleer we gingen slapen konden we nog wat opwarmen in een hutje aan ons kamp waar we konden mee-eten met de bewakers. Na een korte nacht wandelden we in de donkere vrieskoude terug naar de rotswand. Daar aangekomen was het al terug licht, en al redelijk snel zagen we de roedel terug. Ook nu weer waren de jongen erg actief. Na een half uurtje begonnen de volwassen dieren de nestomgeving te verlaten. Zij gaan terug op pad, een dagje molratten zoeken!
Ongelooflijk om een familie van zulke zeldzame dieren recht voor ons te kunnen zien!
Vul hieronder zeker je mailadres in. Je krijgt dan een berichtje bij een nieuwe post op deze blog. Volgende keer een filmpje over het fantastische Bialowieza National Park!
Heel erg boeiend om hier te komen lezen.
Je papa vertelde ons dat hij naar Ethiopië zou gaan.
Zelf ben ik er niet geweest maar van een kennis die er wel was hoorde ik dat het een prachtig land is.
De overvijverbuurvrouw Christiane
Net voor ik vannacht slapen ging kwam je mail binnen op mijn smartphone, meestal kan ik me dan niet bedwingen om te gaan kijken op pc omdat ik weet wat ik kan/mag verwachten. Omdat ik moe wachtte ik tot vandaag want ik wil klaar wakker zijn om ’t filmpje te bekijken, de tekst te lezen zodat niets me ontgaat. Schitterende beelden en het verhaal er omheen moet niet onderdoen, je spendeert er veel tijd aan en dat maakt het geheel fantastisch. Ik word hier blij van in tegenstelling tot de andere berichten die me bereiken, niet anders dan ellende. Groeten Magda