Er zijn weinig dieren in Limburg die zo mysterieus en geheimzinnig zijn als de das. Omdat we voor de Big 5 van Limburg (voor een reeks die momenteel verschijnt in Het Belang van Limburg) iedereen willen laten kennismaken met onze Limburgse panda’s, trokken Tom (Palmaers) en ik gedurende verschillende avonden naar de Voerstreek. Hoewel dassen langzaamaan hun leefgebied aan het uitbreiden zijn (sinds dit jaar worden er zelfs terug jonge dassen geboren in Vlaams-Brabant), blijft de prachtige Voerstreek nog altijd dé Vlaamse dassen-hotspot bij uitstek.
De Voerstreek vormt een echte “dassenhotspot”
Als je nog maar net de Voerstreek binnenrijdt, is al duidelijk waarom net hier zoveel dassen voorkomen. Niet alleen is de omgeving, met zijn vele holle wegen, weides, fruitplantages en bosrijke gebieden ideaal, maar bovendien worden er kosten noch moeite gespaard om de dassen te beschermen: rasters langs en tunnels onder de wegen moeten er voor zorgen dat een das zich al weinig of geen zorgen meer moet maken om zijn allergrootste vijand, het verkeer.
Tijdens onze eerste poging konden we, toen het eigenlijk nét iets te donker was geworden, vanop een redelijke afstand een das heel even filmen die na het verlaten van zijn burcht een wissel volgde om in de achterliggende, buiten ons zicht gelegen weide op zoek te gaan naar zijn favoriete voedsel: regenwormen, insecten, gevallen fruit,…
Op zich al een leuke waarneming, maar Tom en ik wilden meer. We wilden met meer terug thuiskomen dan gewoon een vluchtig beeldje van een das in het donker, dus werden de volgende dagen telkens heel wat lampen, telelenzen, statieven en camera’s ingeladen om onze kansen op het spotten, maar ook het degelijk filmen van deze dieren zo groot mogelijk te maken. We namen ook contact op met de sympathieke Guy Born, eigenaar van De Molenhoeve, een vakantiedomein gelegen in het domein Altenbroek in ‘s Gravenvoeren. Hij kon ons een dassenburcht tonen op een helling vlak naast een wandelpaadje. Ideaal, want op die manier zijn de dassen tenminste al gewoon aan de geur van mensen, én weten ze dat ze eigenlijk helemaal niets van ons te vrezen hebben.
We zagen de typische wissels lopen tussen de stuiken over heel de helling. Voor de helling was het lagergelegen paadje, en daarvoor was een weide waar we ons schuiltentje, volgepropt met allerhande materiaal, neerzetten, met een mooi zicht op een open, struikenvrij stukje helling. Het was duidelijk dat hier veel dassenactiviteit plaats vindt, dus met wat geluk zouden we hier toch een das van redelijk dichtbij moeten kunnen filmen.
Toen het begon te schemeren kropen we dan in onze tent, en dan was het wachten… Na ongeveer anderhalf uur hoorden we een tiental meter rechts van onze tent tussen de struiken van de helling wat geritsel… We keken met onze verrekijker en zagen duidelijk af en toe achter een boom dassen verschijnen en terug verdwijnen: de hoofdingang van de burcht lag achter deze boom. Door het dichte struikgewas én door het weinige licht dat er nog was, was dit spijtig genoeg erg moeilijk te filmen. Het beste moest echter nog komen.
-
- Onze schuilhut gericht op dassenwissels
-
- Het materiaal…
-
- Tom in actie
-
- Bingo!
Enkele minuten later hoorden we wat geritsel op het kale stuk recht voor ons. Omdat het al donker was geworden, probeerden we met een zaklamp het dier te zien, en mét succes! De das bleef gewoon verder naar voedsel zoeken, en deed of er helemaal niets aan de hand was! Op 5m voor onze hut zette hij zijn zoektocht naar kleine insecten en wormen gewoon verder, zich totaal niets aantrekkend van onze lamp. Gedurende zeker een half uur konden we de das met een lamp observeren. Dit was Limburgse natuurbeleving ten top!
Langzaam zakte de das naar beneden, stak het smalle voetpad over, en kroop omhoog tot in de weide waar wij in onze tent zaten. Muisstil keken we toe hoe de das langzaam maar zeker dichtbij kwam, af en toe stopte om zijn snuit in de lucht te steken om de geur van de omgeving op te snuiven, om vervolgens nog weer wat dichterbij te komen. Op een gegeven moment zat de das op minder dan 3m van onze schuiltent. Ik heb zelf héél weinig geduld, maar voor zoiets kan ik wel enkele uren dubbel geplooid in een tentje blijven zitten!
Toen de das na een tijdje niet meer te zien was, besloten we om op te ruimen en terug naar huis te gaan. We hadden onze tent echter nog maar net opgeruimd, en daar was de das al terug! Tom en ik bleven stokstijf staan, richtten onze spot terug op de das, en op 2 meter voor onze voeten liep de das zonder zich zorgen te maken rustig heen en weer!
We konden mooie beelden schieten, en midden in de nacht vertrokken we terug naar huis. Onderweg konden we nog enkele dassen spotten die in de velden foerageerden.
Wat mij vooral bijblijft is hoe weinig schrik dassen (en vele andere dieren) hebben als ze door mensen met rust gelaten worden. Als dieren niet bejaagd of opgejaagd worden, en dus niets te vrezen hebben van mensen, zijn prachtwaarnemingen mogelijk. Prachtwaarnemingen, zoals de Voerse dassen, onze Limburgse panda’s!
Hieronder het leuke filmpje dat Tom Palmaers heeft gemaakt van onze dassen-zoektocht!
